Endi af ljósum fuglsvæng

Vegarspotti út frá Hellissandi á Snæfellsnesi er athvarf kríu og kríuunga, segir í bréfi til Velvakanda Moggans 17. ágúst, sem verða gjarnan fórnarlömb bílaumferðar sem fer of hratt til þess að krían, þessi flugfimi fugl, nái að bjarga sér undan henni.

 

Hver hefur ekki sögur að segja af kríu á vegum?

 

Fyrsta ferð mín vestur að Ísafjarðardjúpi var með Sveini í Hlíð og Höllu sem fylltu Gamla ljót af góðum vinum og buðu til ferðar vestur í Reykjanes. Þetta var meðan allir vegir voru malarvegir ef þeir voru ekki bara moldarvegir og kræktar voru allar víkur og ég held bara farið á forvöðum sums staðar fyrir vestan. Við lögðum af stað undir nóttina eftir hlýjan dag og þegar kom þarna vestur voru vegirnir þaktir af kríum sem vildu nátta sig á vegunum af því þeir héldu betur í sér hlýjunni en ótroðin jörðin í kring. Leiðin sóttist hægt en var heldur ekki vörðuð kríuhræjum og stundum varð Halla að hlaupa út og skella saman höndum til að raska næturró fuglanna.

 

Hér til hliðar er mynd af Gamla ljót og Sveini við stýrið, aðrir góðir kunningjar á þessar mynd koma ekki við þessa sögu. Gamli ljótur var af gerðinni Dodge 3/4 ton Ambulance, hér á landi var þessi týpa kölluð Vípon. 

Ekki heldur var blóði drifin slóðin eftir okkur Valla í Varmadal þegar við vorum að sækja skeljasand suður á Garðskaga fáeinum árum seinna, þurftum að handmoka á bílinn og allt morandi í kríuungum, stundum hlupu þeir upp á skófluna rétt sem hún var að komast í sveiflu á uppleið og það var þrautin þyngri að sópa þeim frá hjólförunum þegar aftur var ekið upp úr fjörunni upp á veg og jafnvel á veginum sjálfum á köflum. En tókst furðu vel þó ég segi ekki að eitt og eitt grey hafi ekki bjálfast aftur inn undir þó búið væri að sópa því frá, en þau voru ábyggilega fá.

 

Síðasta kríusagan nú er frá áttunda áratug síðustu aldar. Ég var þá stoltur eigandi rússneskrar eðaldrossíu af gerðinni Volga og við Haukur svili minni í Framnesi í Kelduhverfi áttum erindi í kaupfélagið á Kópaskeri. Í bakaleið flaug kría óvænt fyrir bílinn og árekstri varð ekki afstýrt, við heyrðum bumpið þegar krían lenti einhvers staðar á grillinu. Það var snarstansað og við Haukur leituðum og leituðum, ætluðum ekki að skilja slasaðan fuglinn eftir einhvers staðar hálfdauðan, en hvernig sem við leituðum fundum við ekki tangur né tetur af kríunni. Við sáum heldur enga missmíð á bílnum og þetta var allt hreinasta ráðgáta.

 

Ætli það hafi ekki verið morguninn eftir sem Haukur kom inn brosleitur þar sem annað heimafólk og við næturgestir sátum við svignandi morgunverðarborðið, sneri sér að mér og sagði: Ég er búinn að finna kríuna þína.

 

Hann var svo leyndardómsfullur yfir þessu að öll hersingin stóð upp frá rjúkandi kaffinu og marséraði út á hlað þangað sem Volgan stóð. Og viti menn – undan númersplötunni að framan stóð endi af ljósum fuglsvæng. Sótt var skrúfjárn og platan skrúfuð af og þarna var fuglinn, heill að sjá en steindauður.

 

Bak við númerið neðan til í framstuðaranum var hólf sem númersplatan lokaði – að mestu. Við höggið hefur hún fjaðrað inn á við, nóg til að fuglinn keyrðist þar inn fyrir – og svo hefur hún rétt úr sér aftur aftur svo engin sást missmíðin.

 -- Ætli hafi verið hugsað fyrir einhverju svona með rússnesku hugviti?

Athugasemdir

[Sigurður Hreiðar, 21.8.2007 kl. 23:32]

Takk fyrir innlitið, Hanna Birna, gaman alltaf að sjá ný nöfn nenna að koma inn í athugasemdirnar.

En þú ert mér ráðgáta -- fyrir hvað ertu að kvitta?

Góð kveðja

[Sigurður Hreiðar, 22.8.2007 kl. 07:57]

Svona „kvittun“ skil ég, Árni, og þakka fyrir hana. Ég hef ekki gáð hve margir víponar eru á númerum, en hygg þeir séu fáeinir. Við megum heldur ekki gleyma að það kom slatti af þeim gegnum sölunefndina sálugu á sjötta áratugnum, endurbætt módel frá þeim sem tíðkuðust á stríðsárunum og myndin var af hjá mér.

Vípon Eiríks er á samgöngusafninu í Skógum, ef ég man rétt.