Í gegnum hurðina

Um helgina kom ég í snoturt safn í sjávarplássi við suðurströndina. Að greiddum aðgangseyri sagði blómarósin í afgreiðslunni: „Þið farið svo bara þarna í gegnum hurðina.“ Og benti á hurð sem lokaði dyrum á veggnum framundan.

Það var akkúrat. Þegar Jónas Jónasson útvarpsmaður sá ömmu sína koma í gegnum hurð einhvern tíma þegar hann var snáði var það í bókstaflegri merkingu. Og hún framliðin. Við í hópnum sem tilheyrði þarna á safninu voru ekki framliðin og urðum því að ljúka upp dyrunum til að komast inn. Við gátum ekki einu sinni opnað hurðina. Hún var rammger. Því síður gátum við lokað hurðinni á eftir okkur. Þurftum þess ekki einu sinni. En við gátum lokað dyrunum. Með hurðinni.

Við getum líka horft í gegnum rúður. En við getum engu fleygt í gegnum rúður. Né heldur rekið handlegginn út í gegnum rúðu -- eða guð forði okkur frá því slysi. Samt heyrum við þetta iðulega.

-- Eigum við ekki aðeins að hugsa hvað það þýðir sem við segjum?

Athugasemdir

[Sæmundur Bjarnason, 18.10.2011 kl. 11:53]

Einhverju sinni las ég frásögn af hljómleikum í virðulegu blaði þar sem því var lýst að lögreglan hefði haft "hundinn í hurðinni" til að leita að fíkniefnum. Þetta með hundinn í hurðinni eyðilagði alveg lesturinn fyrir mér!!

[Gunnar Heiðarsson, 18.10.2011 kl. 12:03]

Hvernig gegg svo að komast í gegnum hurðina Sigurður? Þú hefur náttúrulega ekki haft sög með þér? Kannski maður setji eina slíka í skottið á bílnum, allur er varinn góður ef maður lendir í svipuðum aðstæðum.

[Guðjón Sigþór Jensson, 18.10.2011 kl. 20:34]

Já það er dapurlegt þegar ýmsum verður illa á í messunni og rugla saman dyrum og hurð. Þetta er að sjálfsögðu sáraeinfalt: Dyrnar er opið milli dyrastafanna og hurðin er til að loka þeim eða ljúka upp. Þannig var börnunum kennt af kennurum í barnaskóla fyrir um hálfri öld og þau leiðrétt á vingjarnlegan hátt, kannski stundum með þótti ef ástæða var til þegar þau tóku ekki vinsamlegum ábendingum vel. Allir lögðu sig fram að tala rétt og hafa metnað gagnvart tungumálinu.

Sjálfur geri eg mér grein fyrir þvi að mér verði stundum á í messunni, sérstaklega þegar eg hugsa á öðru tungumáli en íslensku en það kemur stundum fyrir.

Á dögunum skrapp eg í Þjóðminjasafnið að fylgjast með bráðskemmtilegum fyrirlestri Aðalsteins Davíðssonar cand. mag. með meiru. Hann er hafsjór fróðleiks og kom víða við. Þannig sagði hann okkur frá upphafi ritaldar á Íslandi þegar munkarnir og þeir geistlegu sem höfðu tök á ritlistinni stóðu frammi fyrir mjög erfiðu vandamáli: Í latínunni eru aðeins 5 sérhljóð en 9 í íslensku auk nokkurra tvíhljóða. Hvað gerðu þessir frumkvöðlar: þeir aðlöguðu íslenskt ritmál þekkingu sinni og þannig urðu þessar merku heimilidir til sem varðveist hafa, sú elsta talin vera frá ofnaverðri 12. öld sem er Reykholtsmáldagi.

„Íslenskan er merkasti forngripur sem varðveist hefur á Íslandi“ bætti þessi merki fræðaþulur við og þóttu mörgum meðal áheyrenda hann taka nokkuð djúpt í árina.

Góðar stundir!

Mosi