Kannski svolítið misgott fólk

Börn eru besta fólk, minnir mig að sé heiti á bók eftir Stefán Jónsson kennara. Kannski er þetta misminni hjá mér en almennt séð held ég að þetta sé rétt, börn eru besta fólk.

Stundum kannski svolítið misgott fólk. Saga sem ég heyrði nýlega af leikskóla (samt ekki frá dóttur minni) segir frá því að ein fóstran -- veit ekki hvort hún bar starfsheitið leikskólakennari -- var að hjálpa litlum pjakk í stígvélin sín. Eftir amstur, streð og barning tókst þetta, en þegar pjakkur reis á fætur og leit niðrum sig rak hann upp öskur: Krummafótur, öskraði hann.

Fóstran dæsti og dró stígvélin af drengnum og byrjaði upp á nýtt. Það gekk furðu erfiðlega en hafðist samt. Þegar markinu var náð leit drengurinn með vanþóknun á fætur sér og tilkynnti: Þetta eru ekki mín stígvél.

Fóstran taldi upp að tíu en dró svo fótabúnaðinn af drengnum og sagði: Finndu þá stígvélin þín.

Getað ekki, sagði pjakkur. Þau eru heima. Mamma lét mig fara í þessum. Bróðir minn á þau.

Enn dró fóstran djúpt andann og stillti sig um það sem hana langaði helst að gera en hófst svo handa að draga stígvélin á drenginn einu sinni enn. Undraði sig hvað þau voru þröng -- sýndust þó nógu stór, svo sem. Svo hafðist þetta og strákur stóð státinn í fæturna, næstum tilbúinn að fara út.

Jæjaskan, sagði fóstran, þá geturðu bráðum farið út. Hvar eru vettlingarnir þínir?

Ég setti þá oní stígvélin, svaraði strákur.

Athugasemdir

[Eiður Svanberg Guðnason, 27.7.2009 kl. 08:08]

Sæll Sigurður, - mikið er gott , - á þessum  síðustu og verstu,-   að  geta byrjað daginn skellihlæjandi ! Með allra bestu sögum !