Peningar í Finnstaldreiistan

Auðkýfingar uppsveiflunnar tóku himinhá lán á pappírum og borgðu hver öðrum fyrir eignir og hlut í fyrirtækjum með þessum pappírum og viðlíka. Peningar sáust hvergi.

Þar með voru þessir menn auðkýfingar út á peninga sem aldrei sáust. Voru bara tölur á pappír. Líklega ekki einu sinni verðmæti tekini eða fengin frá einum eða neinum í upphafi. Var bara samkomulag um að tölur á pappír væri nóg. Persónuleg ábyrgð upp á milljarða var bara formsatriði, mismunandi þegjandi samkomulag um að eftir þeim yrði aldrei gengið.

Svo hrundi spilaborgin og allt í einu voru auðkýfingarnir orðnir öreigar þegar tölurnar á pappírnum héldu ekki lengur. (Nema þeir sem höfðu verið svo forsjálir að breyta einhverjum pappírstölum í verðmæti/peninga koma þeim fyrir í Finnstaldreiistan.)

Bankarnir hér heima lánuðu Jóni og Gunnu 20 milljónir í peningum sem á þeim tíma voru á pappírum ígildi svo og svo margra jena og/eða svissfranka. Við gengishrunið urðu þessi svo og svo mörgu jen og svissfrankar ígildi 47 milljóna.

Væri einhver að tapa einhverju þó bankarnir gengju fram fyrir skjöldu og færðu þessi lán aftur niður í 20 milljónir m.v. íslenskar krónur og strikuðu út jenin og svissfrankana sem tóku æðiskast vegna óhönduglegrar stjórnar íslenskra peningamála, ekki síst hjá nefndum bönkum?

Ég bara si svona spyr.

Svo vil ég gera þá meginkröfu að veð sem talið er nægilegt fyrir því sem peningamálastofnun lánar út á það sé látið duga fyrir láninu, hvað sem peningamálastofnunin fær út úr því að selja það. Þannig að þegar lánveitandi hefur gengið að veðinu sé lántakandi laus mála.