Ætli við þurfum ekki að lækka lögleyfðan hámarkshraða

Það má mikið vera ef þessi niðurstaða verður ekki til þess að hafinn verður áróður fyrir því að lækka lögleyfðan hámarkshraða. Það hefur amk. verið helsta úrbótakrafa úr þessari átt í nokkra áratugi.

Í því sambandi ma. er athyglisvert að lesa að banaslysum fækkar ekki milli ára hjá Norðmönnum. Þar gildir lægsti lögleyfðu hámarkshraði á Norðurlöndum -- ef ekki allri Evrópu. Og því er fylgt eftir. Það er ekki ýkja langt frá Ósló svo til beint í austur að sænsku landamærunum. Í það eina skipti sem ég hef ekið þessa leið fór ég þar fjórum sinnum í gegnum hraðaeftirlit.

Skyldi geta verið að akstur með ábyrgð og aðgæslu skilaði færri slysum en það eitt að út af fyrir sig að aka svo hægt að það valdi syfju og sljóleika?

Alvarlegum slysum fjölgar

Athugasemdir

[Steinmar Gunnarsson, 17.4.2009 kl. 11:22]

Í Noregi eru vegir víða mun betri en á Íslandi og persónulega finnst mér að lækka mætti hámarkshraða, sérstaklega þar sem akreinar eru ekki aðskyldar. Í Svíþjóð er búið að lækka hámarkshraða víða um 10 km/klst. í því markmiði að fækka alvarlegum slysum, minnka mengun, spara eldsneyti og minnka hávaða frá umferð. Ef manni liggur svo mikið á að komast á milli staða, er þá ekki best að fara fyrr af stað ?

Í Danmörku er leyfður hámrkshraði á venjulegum þjóðvegum 80 km/klst og flestir þeirra eru betri en þjóðvegur 1 á Íslandi. Það er bara á hraðbrautum að hámarkshraðinn er 110 km/klst, sumsstaðar 130.

Það er staðreynd að þegar greitt er ekið, þá hefur maður styttri tíma til viðbragðs, ef eitthvað ber útaf, fyrir utan það hvað það er þreytandi að aka mjög hratt, kannski í marga klukkutíma samfleytt.

[HP Foss, 17.4.2009 kl. 21:30]

Ég keyri töluvert austur á Síðu, fór 20 sinnum á síðasta ári þangað. Frá því að ég fékk bílpróf gæti ég hafa farið þessa leið 480 sinnum, aðra leiðina, samtals 960 sinnum. Tel ég mig þekkja þessa leið allvel og kynnst þeirri menningu sem á vegi þessum ríkir.

Það er fyrst þegar maður nálgast höfuðborgina að síga fer á ógæfuhliðina í þeim efnum. Hraðinn eykst til muna,  framúrakstur stóreykst, ´annar hver bíll þarf að komast framúr ökumanni sem ekur á 90 km hraða, jafnvel fleiri. Þegar Litlu Kaffistofunni sleppir fara hlutirnir að verða hættulegir. Nánast í hverri ferð verð ég vitni að framúrakstri sem er lífshættulegur, beinlínis er ætlast til að sá sem á móti kemur víki út í kannt.

Þessi tilfelli er eðlilega fleiri þar sem umferðin er meiri en á þessum 60 km kafla, frá Höfuðborgarsvæðinu, í austur-norður-suður, þarf að stórauka eftirlit. Ekki er nóg að hafa eina lögreglubifreið á hverju þessara svæða, mikið fleiri bíla þurfa að vera á vakt og ómerktir bílar með myndavélar ættu að vera mun fleiri.

Tel ég því að þjóðvegir landsins þoli á flestum stöðum 90 km hámarkshraða, stunum hærri , en eftirlit þarf að stórauka. Á minni 300 km leið er algengt að sjá ekki nema einn lögreglubíl, oft engan.

kær kveðja- Helgi Páls

[Sigurður Hreiðar, 17.4.2009 kl. 23:39]

Ágæti Helgi Páls,

við að lesa athugasemd þína verður mér ljóst að þú hlýtur að sjá hve rangt það hefur verið að nota ekki þann kraft sem opinberir aðilar hafa til að innræta mönnum ábyrgan og tillittsaman akstur í stað þess að hamra á áróðrinum um hraða einum og sér -- sem allir eru löngu orðnir dofnir fyrir. -- Ég eins og þú hef löngum farið langar leiðir út um landið og oft -- nema kannski yfir sumarmánuðina tvo -- án þess að sjá nokkurn bíl langtímum saman. Hvaða erindi á löggan þá um þessa vegi?