Lítil saga um krummaskít

Þegar veröldin lætur svo blítt sem hún hefur gert í sumar verður lítið úr bloggritun -- hún gerist stopul og strjál og ekki sprottin af þeim stundarinnblæstri sem hún ef til vill ætti að vera.

En -- þar sem ég hef nú eignast bloggvini má ég ekki bregðast þeim alveg. Kannski geta þeir kímt að atviki sem ég hef skellt upp úr yfir -- upphátt -- nokkrum sinnum nú í næstum tíu daga:

Sviðið: sólpallur við sumarbústað austur í Biskupstungum. Persónur: Sigurður (afi), Þula Katrín (3½ árs), Helga Dís (móðir):

Atvik: Sigurður í venjulegum skóm svörtum og þéttreimuðum, þarundir í nýjum sokkum hlýjum. Almennur lofthiti í Tungunum þennan dag var 24°. Sigurði gerðust heitir fætur og þar sem hann á því láni að fagna að vera aldrei táfúll og vissi sig auk heldur hreinan um fætur taldi hann enga sök að fara úr skóm og sokkum þó fleiri væru nærstaddir.

Sigurður: Leiðinlegir svona sokkar sem skilja alltaf eftir svart kusk milli tánna á manni.

Helga Dís: Sjáðu, Þula Katrín, afi er með krummaskít. [Bætir við til skýringar] Þula er sérlega áhugasöm um krummaskít um þessar mundir.

Þula (stekkur til og glennir sundur tær afa síns. Fyrst eitt tábil, síðan annað. Lætur síðan fótinn falla og dæsir): Iss, þetta verður þú að þrífa sjálfur!

Sögulok.

Einhvern tíma var sagt: Bragð er að þá barnið finnur.

Athugasemdir

[Véfrétt (IP-tala skráð) 21.7.2007 kl. 21:12]

Jæja, það fór þá aldrei svo að við mæðgur yrðum ekki að söguhetjum í bloggheiminum...