Með ferlega loðið skott

Í gærkvöld undir myrkur brugðum við okkur að leita berja á þeim slóðum sem kona mín var löngum í æsku í sumarbústað móður sinnar, skammt frá þar sem Waldorfskólinn er (eða var?) ofan við Gömlubotna – spölkorn vestan við þann stað sem við oftast köllum nú Lækjarbotna.

Þegar voru vorum að fara af stað til baka kom í loftköstum til okkar stór, gulur skógarköttur með ferlega loðið skott, alls ómerktur að sjá, utan út buskanum. Var óskaplega glaður að sjá okkur og ætlaði að adoptera okkur á staðnum, sá kannski í svipsýn að við erum afar veik fyrir fallegum og vinsamlegum köttum. En við brynjuðum okkur og vörnuðum honum inngöngu í heimilisbifreiðina. Ég sé hann enn fyrir mér, greyið, sitja eftir á bílastæðinu neðan við brekkuna þar sem vegurinn tvískiptist upp í Waldorf og mæna á eftir okkur.