Hrollvekjandi tilhugsun

Stundum þegar ég hef ekkert að gera eða er bara latur (sem kemur óþægilega oft fyrir) sest ég hér við tölvuna og gúggla eitthvað. Oft bara mannsnafn, gjarnan nafn einhvers sem ég veit ekki til að sé víðfrægur jafnvel ekki um Ísland. Furðu oft kemur eitthvað gott út úr því.

Samt hef ég lítið gaman af að slá upp mínu eigin nafni/nöfnum, Sigurður Hreiðar. Þar kemur fátt upp nema fyrirsagnir af gömlum bloggum eins og ég hafi fátt annað mér til afreka unnið. Hins vegar kemur runa upp og runa ofan af allskonar fréttum og fári af Sigurði Einarssyni og Hreiðari Má Sigurðssyni (í eitt skipti fyrir öll: nei, hann er ekki sonur minn. Hann er að vestan einhvers staðar, ef ég man rétt). Fæstar eru færslur um þessa nafna mína áhugaverðar til aflestrar og fara versnandi, ef eitthvað er. Það er helst að gaman sé -- og grátbroslegt -- að lesa lofrollur um þá sem menn ársins og afburða-fjármálasnillinga meðan þjóðeyðingarbraskið var enn holtaþoku hulið og jafnvel vitrustu menn voru með aðdáunarglampa í augunum yfir afrekum þeirra nafna minna og settu þá á stall til átrúnaðar.

Það er svolítið hrollvekjandi að hugsa til þess að þau nöfn sem maður hlaut í skírnargjöf muni um aldir verða uppi með þjóðinni í gegnum þá kaupþingskumpána.