Ó, hann er svo mikið rassgat!

Litlu verður Vöggur feginn, segir gamalt orðtak og notað um það þegar einhver gerir úlfalda úr mýflugu og kætist yfir litlu tilefni.

Mér finnst kannski megi nota þetta um tiltekið orð sem tiltekinn aðstoðarmaður ráðherra notaði í rafpósti sem mér skilst hann hafi sent kunningja sínum. Þar notað hann sem áherslupart á undan orðinu -fínt það sem honum er sjálfsagt einna kærast á konum og nú taka þær það upp ein af annarri og vilja láta manninn gjalda sárlega fyrir -- mér liggur við að segja að þær vilji láta gelda hann.

Tussufínt er orð sem ég hef ekki heyrt né séð fyrr né heldur er ég líklegur til að taka mér það í munn. Frekar en orðið karlpungur eða þess vegna grjónapungur sem mér þykir hvort tveggja heldur leiðinleg orð, eins og þetta orð sem moldviðrinu er þeytt upp út af núna.

Hitt er annað mál að ég hef heyrt öllu óvirðulegri líkamspart -- ókyngreindan að vísu -- notaðan í tíma og ótíma og jafnvel úr munnum virðulegra frúa sem gæluyrði, t.d. um ungbörn: Ó, hann er svo mikið rassgat! Margvíslega aðra merkingu má leggja í þetta orð eftir því hvernig það er notað og í hvaða samhengi ég hef ekki orðið var við að notendum þess hafi beinlíns verið vísað í rassgat fyrir að nota það.

Það er kannski ekki sama hvað snýr fram og hvað snýr aftur.

Athugasemdir

[Þráinn (IP-tala skráð) 29.7.2010 kl. 21:38]

Orðanotkun er ekkert grín Siggi minn.  Ég söng í kór sem réði söngstjóra sem fæddur var í Bandaríkjunum. Hann talaði þokkalega íslensku og hafði all skemmtilega sýn á eitt og annað sem innfæddir láta úr úr sér þar á meðal þetta sem þú nefnir að virðulegar frúr segi um krúttleg smábörn "Ó, hann er svo mikið rassgat!".  Gat ekki sætt sig við þetta, maður líkir sko ekki einhverju indælu við þennan líkamshluta.  Margt fleira skemmtilegt frá hans sjónarhorni mætti nefna en minnistæðast er þó líklega upphrópun hans þegar hann spurði um nafn ungs manns sem komið hafði á kóræfingu en mætti ekki næst.  Friðþjófur var svarið. Svipurinn á honum var óborganlegur þegar hann hrópaði upp "Friðþjófur, Friðþjófur, hvaða móðir skýrir barnið sitt Friðþjófur?".

[Borghildur Anna (IP-tala skráð) 30.7.2010 kl. 09:38]

Einhvern veginn hef ég grun um að þetta sé norðlensk orðanotkun fremur en hitt og þarf alls ekki vera svo ruddaleg sem látið er að liggja. Fyrstu sumur mín á Raufarhöfn sem barn var ýmislegt sem kom á óvart. Ógleymanlegur er gamli karlinn á þorpsgötunni sem spurði glaðlega hvaða nýja píka þetta væri, átti þá við stúlka. Fósturmóðir mömmu sagðist vera eins og tussa breidd á klett þegar hún kenndi slappleika og gerði sér enga grein fyrir hljómi orðanna í sunnlensk eyru. Þarna norðaustast á landinum tóna menn íslenskuna eins og Norsarar og mörg orðin eru mun nær norskunni en annars staðar á landinu. Í lokin skal á það bent að tussa þýðir skjóða eða poki.

Skyldi höfundur tölvupóstsins eiga ættir að rekja á þetta svæði? Tussa var í daglegu máli notað yfir allt mögulegt á Raufinni hér í denn.

[Sigurður Hreiðar, 30.7.2010 kl. 11:54]

Takk fyrir komuna, Þráinn og Borghildur Anna. Orðanotkun er ekkert grín, það er alveg satt. Þess vegna þarf að huga svolítið að því hvað sagt er og hvernig. Ég kannast líka við þau orðatiltæki sem þú nefnir, Borghildur, en þykir tussa svo sem ekkert merkilegra orð fyrir það. Kæmi ekki á óvart þó fengir jafnvel bágt fyrir að tala um raufina ef þú gerðir það á röngum stöðum á landinu.

Það sem mér þykir merkilegt er allt þetta fólk sem ýfir sig eins og reiðir kettir yfir ósköp ómerkilegu tussutali -- telji það jafnvel hættulegt femínisma (= kvenrembu).