Kaffikeimur úr Hálsasveitinni

Kaffi virðist mér í grundvallaratriðum soð af baunum sem búið er að svíða svo liggur við kolun. Þessar sótleifar baunanna er svo malaðar og af því kurli gert soð sem mennirnir drekka og láta sér þykja gott.

Sú var tíðin að mér þótti kaffi gott. Þá var líka kaffibragð að því. Síðan er liðið ár og dagur. Nú er þetta bara brúnt sull (eða svart) og í besta falli ekki vont. Maður drekkur þetta samt möglunarlaust og lætur sem ekkert sé.

Fyrir -- hvað? þremur árum? fjórum? fékk ég einu sinni kaffi með kaffibragði. Það var hjá honum Erni vini okkar í félagsheimilinu sem hann veitti þá forstöðu. Ég spurði hvaða kaffitegund þetta væri? Nú, hvað? bara rautt Gevalia svaraði hann, hissa á spurningunni. Ég í búð og keypti rautt Gevalia. Úr minni könnu var það bara brúnt sull (eða svart) en ekki kaffibragð að því frekar en ég hefði látið þveginn steypusand í kaffipokann.

Ég held að sú kaffitegund sé ekki til sem ég hef ekki prófað að hella upp á. Ég hef líka keypt mér kaffibolla hér og hvar. Stundum með ágætis bragði, en ekki kaffibragði fyrir tvo aura.

Hvað hefur gerst? Hvað varð til dæmis um gamla Kober (Kaaber, var það víst skrifað) kaffið sem maður fékk í gamla daga og var með kaffibragði? Og stundum þegar maður var á leiðinni í bæinn á morgnana og ók eftir Jörfanum (Vesturlandsveginum svona sirka fyrir neðan þar sem Ölgerðin stendur nú) lagði yfir mann þennan líka indælis ilm úr kaffibrennslunni sem var einhvers staðar þarna í Hálsasveitinni (les: þeim hluta Reykjavíkur þar sem göturnar eru kenndar við hálsa). Er meira að segja svo komið nú að það er ekki einu sinni keimur af kaffibrennslu lengur?

Stundum halda menn að ráðið til þess að fá kaffibragð sé að hafa kaffið nógu sterkt, þ.e.a.s. svo mikið kaffisótkurl í kaffipokanum að helst standi kúfurinn upp af. Þá verði kaffibragð að soðinu. Stundum er svona kaffi kallað organistakaffi. Ekki veit ég alveg hvers vegna. En málið er bara að því meira sót sem notað er því meira sótbragð verður að seyðinu. Maður getur sosum drukkið þetta sull þangað til maður verður brúneygður af því, en kaffibragðið vantar.

Dætur mínar vilja að ég hætti þessari fortíðarþrá og fari að drekka te. Bera mér allskonar heita vökva sem heita te. Sumir þeirra eru ekki afleitir. En þegar öllu er á botninn hvolft þykir mér vatn ekkert svo afleitt að ég þurfi að afbaka keim þess með einhverju laufasulli. Sorrí, stelpur mínar.

Mig langar bara í kaffi með kaffibragði.

Það skársta í þessu efni um þessar mundir heitir Nescafé Gold. Ef maður hittir á að láta mátulega mikið (mátulega lítið) í bollann, er svo heppinn að vatnið sem maður hellir yfir er af mátulegu hitastigi, kann henda að þetta minni obbolítið á kaffibragð.

Nóg fyrir þessa tvo, þrjá, bolla sem ég vil drekka yfir daginn. Þess á milli dugar mér vatn úr krananum.

Oftast nær.

Athugasemdir

[Grefill (IP-tala skráð) 15.7.2010 kl. 02:57]

Ég man vel eftir kaffiilminum sem þú talar um enda átti ég heima í Árbænum frá 1966 til 1972, beint á móti kaffibrennslunni sem var ofarlega á hálsinum. Þegar verið var að brenna lagðist ilmurinn yfir hverfið ef áttin var rétt auk þess sem ég lék mér oft í námunda við bennsluna.

Byrjaði að drekka kaffi fimm ára og man því líka vel eftir Kaaber-bragðinu sem þá var allsráðandi. Man líka eftir því hvað það kaffi varð hræðilega vont ef það var ekki nýtt. Þá greip fólk til kaffibætisins ... þú hlýtur að muna eftir honum?

Held að vandamálið við kaffið í dag sé að það er ekki alvöru háfjallakaffi, heldur bara eitthvert lágsléttuafbrigði sem er auðveldara í ræktun og því margfalt ódýrara en háfjallakaffið. Minnir að það kallist "robust"-kaffi eða eitthvað svoleiðis og hefur nánast gengið af alvörukaffinu dauðu.

Segja má fyrir þá sem ekki muna eftir alvörukaffibragðinu að það sé svipaður munur á því og flestu kaffi í dag og er á alvörusúkkulaði (dökku) og brúnum glassúr.