Lélegur fingrafaraskanni

Í morgun brugðum við hjón undir okkur betri fætinum og brunuðum af stað til að endurnýja vegabréfin okkar, sem eru við það að renna út. Til þess þurfum við íbúar höfuðborgarsvæðsins að fara til Kópavogs, „of all places,“ eins og Guðrún Á Símonar sagði forðum, þó af öðru tilefni væri. Eina bótin að konurnar þar eru allar (sem við hittum) hlýlegar, huggulegar og notalegar. Þarna hitti ég líka gamlan vin og samstarfsmann sem ég hef ekki séð í áratug eða svo, en var þarna líka í álíka erindum eins og við, að breyttu breytanda.

Þegar kemur á þennan stað lendir maður þó í þeim hugsanlegu ógöngum að vera bara með kreditkort á sér, en ekki lausa aura. Debetkort hef ég aldrei notað og tími ekki að standa í því peningaplokki sem því fylgir. En þarna er aðeins tekið við beinhörðum íslenskum gullkrónum og ekki öðru vísi greiðslu. Af tilviljun vorum við með bláa seðla með okkur núna, aldrei þessu vant.

Að fjármálum fullnægðum er manni vísað þangað sem teknar eru af manni myndir og fingraför. Fingraförin eru eins og  myndin tekin í þar til gerðri maskínu en ekki vildi betur til en svo að hún nam engin fingraför af konu minni -- sem eru þó greinanleg með venjulegum (gler)augum. Það endaði með því að konan verður að sætta sig við vegabréf með engum fingraförum, sem vissulega er fötlun. Skrýtið að hið háa embætti lögreglustjórans í Kópavogi skuli ekki tryggja að fingrafaraskannar embættisins dugi svo sem vera skal.

En stúlkan við maskínuna brosti bara eins og þetta væri hið minnsta mál -- og svo fáum við nýju vegabréfin seinna í mánuðinum og getum haldið áfram að ferðast eins og okkur lystir